دنیای اقتصاد : پاییز سال ۱۹۸۴ بود که عده‌ای از دانش‌آموختگان اقتصادی چین در خارج از شانگهای گرد هم آمدند تا به این پرسش پاسخ دهند که چگونه چین می‌تواند به غرب برسد؟ آنها می‌خواستند نیروهای بازار را آزاد کنند و کشورشان را از وضعیت فلاکت‌بار اقتصادی نجات دهند. اما این اقتصاددانان در عین حال نمی‌خواستند به‌گونه‌ای عمل کنند که ترس بوروکرات‌ها و ایدئولوگ‌های حزب را نیز برانگیزانند. به همین دلیل آنها راه‌حل میان‌بر را پیشنهاد دادند. طبق برنامه آنها، کارخانه‌ها باید حق دولت را می‌پرداختند؛ ولی در عین حال می‌توانستند مازاد تولیدات خود را به قیمت بازار به فروش برسانند. در این راستا اولین بازار سهام چین در شنزن نیز راه‌اندازی شد. همچنین در حوزه کشاورزی مالکیت دولتی زمین حفظ شد، ولی در عین حال به کشاورزان اجازه داده شد که محصولات خود را بفروشند. آنها اصلاحات تدریجی و همیشگی را در اولویت قرار دادند و محدودیت‌هایی برای سن مجاز بازنشستگی تعریف کردند. همچنین حزب کارت‌های ارزیابی برای مدیران خود در نظر گرفت. آنها در عین حال بر ارتقای سیستم آموزشی نیز تمرکز کردند. با انجام این اصلاحات در حال حاضر بخش خصوصی ۶۰ درصد از خروجی اقتصاد را پوشش می‌دهد و حدود ۹۰ درصد از مشاغل نیز توسط همین حوزه خلق می‌شود.